28 مرداد 1403
نشست سیاست‌گذاری «جشنواره ملی عکس نیکوکاری» در مرکز فرهنگ نیکوکاری خیر ماندگار برگزار شد. غفاری دبیر جشنواره در این نشست از تغییر نگاه عکاسان به فعل نیکوکارانه و عکس نیکوکاری گفت.
به گزارش واحد ارتباطات و جذب مشارکت‌های خیر ماندگار، در این جلسه حسن غفاری به عنوان دبیر جشنواره و داریوش محمدخانی، فرهاد سلیمانی، عباس میرهاشمی و فاطمه بهبودی حضور داشتند.
در ابتدای این جلسه، مهدی توسلی؛ مدیر مرکز فرهنگ نیکوکاری خیر ماندگار، نکاتی چند از فرآیند جشنواره تا به امروز را ارائه کرد. وی با اشاره به آمار آثار ارسالی، نحوه دسته‌بندی آنها و تلاش‌های دبیرخانه، روند جشنواره را تا روز اختتامیه توضیح داد.
در ادامه، حسن غفاری به عنوان دبیر جشنواره از اقدامات خود در فرآیند کار توضیحاتی ارائه داد و اظهار کرد:از ابتدای همکاری من با مرکز فرهنگ متوجه شدم که در اینجا، ایمان راسخی برای گسترش نیکوکاری وجود دارد. از طرفی من از ابتدای جشنواره آمار آثار ارسالی را دارای ارجحیت نمی‌دانستم، بلکه تکرار همین کلمه‌ی نیکوکاری در میان اذهان عمومی برایم مهم بوده است. برای مثال من که در حمل‌و‌نقل عمومی و بین مردم حضور دارم، کلمه «تشکر» را کمتر می‌شنوم. انگار در فرهنگ ما رسم قدردانی کمرنگ شده و مفاهیم نیکوکارانه‌ای مثل احترام به بزرگتر از بین رفته است. بنابراین به سمت این جشنواره رفتیم تا در این جریان نیکو خبرساز باشیم. خوشبختانه ما نشست‌‌ها، مصاحبه‌‌ها و گفت‌وگوهای خوبی با خبرگزاری‌ها داشتیم که باعث امیدواری برای ادامه راه خواهند بود.
وی در جهت تبیین مفهوم نیکوکاری اضافه کرد: بنده به طور مستمر از عکاسان می‌پرسیدم که نظرشان را راجع به این جشنواره بگویند. آنها اشاره می‌کردند که نیکوکاری یک صفت است و به علت اینکه جنبه‌ای عینی ندارد و غالباً باید برای آن عکس تولید کرد، پس هنرمندی نمی‌تواند به سراغ ارشیوهایش برود و از آنها عکس ارسال کند. بدین ترتیب عکاسان در وهله‌ی اول، نیکوکاری را به شکلی پیچیده نگاه می‌کردند؛ درحالیکه به نظر ما هر صفت و کاری که فرد را به انجام یک کار انسانی سوق بدهد و او را در جامعه مفید و اثرگذار می‌کند، نیکوکارانه است.
در ادامه، عباس میرهاشمی با ذکر اهمیت مرکز فرهنگ خیر ماندگار در جریان‌سازی مفاهیم نیکوکارانه در کشور گفت: عکاسی می‌تواند به دیده شدن مراکز خیریه و فعالیت‌هایشان کمک کند. این مستلزم آن است که فقط عکاس و عکس دیده نشود و مکانی که در آن عکاسی صورت می‌گیرد نیز دیده شود. از طرفی اگر موضوعی عکاسی شده، سعی کنیم به دنبال سوژه باشیم تا به نتیجه برسد و به حل مشکلی بیانجامد.
در ادامه این جلسه، توسلی؛ مدیر مرکز فرهنگ نیکوکاری به تبیین نقش مرکز فرهنگ نیکوکاری خیر ماندگار» پرداخت و درباره فرآیند برگزاری جشنواره طی سال‌های آتی و نحوه برگزاری اختتامیه و فروش آثار، نکاتی را بیان کرد.
وی افزود: جشنواره عکس به لحاظ رسانه‌ای از جشنواره‌های دیگری که ما با موضوع نیکوکاری داشتیم، بهتر است. علت آن این است که مخاطب آن هم جامعه نخبگانی است و هم جامعه عام. مرکز فرهنگ خیر ماندگار می تواند با توجه و عنایت به اقتصاد فرهنگ و هنر از آثار نیکوکارانه حمایت کند و در این راه واسطه‌ای باشد برای به نتیجه رسیدن جریان‌های نیکوکارانه‌ای که از یک عکس شروع شده است. این بدان معناست که اگر تنها یک جشنواره برگزار نشود و بعد از آن آثار و هنرمند رها شود بلکه باید تا دوره بعدی جشنواره از آثار سفارش‌گیری شود، بورسیه داشته باشند و برنامه‌ها و کارگاه‌های پسینی وجود داشته باشد.
توسلی خاطر نشان کرد: باید توجه داشت که نیکوکاری در جامعه‌ی ایرانی سابقه‌ای چند صد ساله دارد و ارتباطی با دین و زمینه‌های مختلف قومیتی نداشته است. برای مثال از زمان زرتشتیان، وقف‌های بسیاری در قالب‌ها و زمینه‌های مختلف در ایران داشتیم اما با توجه به این پیشینه اقدامات کمی صورت گرفته است.
غفاری؛ دبیر جشنواره در ادامه اظهار کرد: طی ده روز گذشته، هر گروه مرتبط با عکاسی و شبکه‌های اجتماعی آنها را که رصد می‌کردی، می‌توانستی جشنواره عکس نیکوکاری را ببینی و به نظر من این دستاورد مهمی برای جشنواره بوده است. درواقع این رواج فرهنگ نیکوکاری در بستر جامعه‌ی هنری را باید به فال نیک گرفت. به همین جهت باید در بین دوره‌های مختلف جشنواره، اهمیت پرداخت به این مفاهیم در میان اذهان جامعه‌ی هنری کمرنگ نشود، به نیکوکاران برتر در همه زمینه‌ها مراجعه شده و از آنها کمک گرفته شود تا برنامه‌ها و کارگاه‌های مختلف برگزار کنیم.
داریوش محمدخانی نیز با طرح نکات مهمی به نظرات اعضاء حاضر در جلسه صحه گذاشت و گفت: بنده یک تجربه جالب در یکی از مراکز حمایت از نابینایان واقع در تهران داشتم. آنها دعوت کردند تا برای این افراد عزیز کارگاه عکاسی برگزار کنم. طی این تجربه ناب درک کردم که عکاسی و ارزش‌آفرینی در عکس‌های آنها، خیلی بهتر از استانداردهاست. این نمونه برای طرح این مسئله بود تا بگویم دوستان عزیزی که با نیازهای ویژه هستند، لوح‌های سفیدی برای پرورش و استعدادیابی در هنرهایی مانند عکاسی‌اند. وی افزود: نکته مهم دیگر این است که فروش و ارائه آثار عکاسی، 70 درصد امر را در برمی‌گیرد و باید دانست مارکتینگ عکاسی با مارکتینگ هرهنر دیگری متفاوت است. می‌توان برای آگاهی از روند مارکتنیگ آثار عکاسی، از جشنواره‌های خارجی و داخلی برتر کمک و مشاوره گرفت تا در این راه همراه ما باشند. من به عنوان یک استاد در دانشگاه سعی کردم به انداز‌ه خودم به دانشجویان کمک کنم تا آثارشان را به شکلی آکادمیک به فروش برسانند. نمی‌توان به دانشجویان و مبتدیان گفت که ما به شما اصول هنری را یاد می‌دهیم، اما نحوه ارائه آثارتان را آموزش نمی‌دهیم.
محمدخانی تصریح کرد: چاپ و تولید عکس، با ورود آن به بازار و نحوه ارائه‌اش بسیار متفاوت است. به طور کلی آسان است اگر بگوییم گه آثار در نمایشگاه در معرض دید عموم دربیایند، اما درنهایت این عکس‌ها باید در فرآیند یک پروژه تعریف شوند و به فروش و سوددهی برسند. نکته حائز اهمیت دیگر این است که باید در کنار شرح هر عکس، یک قسمت مخصوص نوشتن داستان آن و فرآیند رسیدن عکاس برای کشف سوژه‌اش درنظر گرفته شود. بدین شکل کسانی که می‌خواهند راه عکاسان برتر را ادامه دهند، با موانع و مشکلات بر سر راه آن عکاس را آشنا شده و می‌فهمند چگونه به هدف خود دست پیدا کنند. درواقع باید داستان عکس‌ها به مقالات معتبری تبدیل شوند تا چراغ راه آینده هنرمندان بعدی باشند.
فرهاد سلیمانی نیز با تأیید سخنان دیگر حاضرین گفت: درست این است که تا به اینجا از فرآیند جشنواره آسیب شناسی اصولی صورت بگیرد تا بتوان به نحوه برگزاری دوره‌های بعدی آن فکر کرد. به علاوه باید توجه کرد که مفهوم نیکوکاری چه مصادیقی دارد. به طوریکه هم باید در سطح عام و هم در سطح متخصصان، نوع بروز و سمت و‌سوی جشنواره مشخص شود. بنابراین باید در جلسات داوری، یک کارشناس آشنا با نیکوکاری باشد تا به سمت درست این مفهوم رهنمون شویم.
در پایان مصوبات جدیدی برای به پایان رساندن اولین «جشنواره ملی عکس نیکوکاری» به امضای حاضران رسید تا در آینده‌ای نزدیک به اجرا دربیایند.
دیدگاه خود را بنویسید